مرگِ در اهتزاز

1390/6/22

دلنوشته ها : 14  

امیرخیزی

مرگِ در اهتزاز 

در قماری ....

 بر سر اشکی که از اقصای شعرم در خیالت ریخت ،

 در قماری ....

 که در آن حکمی برای قتل یک قلب تپنده ،

در نگاهت

روز و شب برپاست ،

من همیشه پیک بود در سینه ام ....

من همیشه باختم در حکم تو .                                                                
من همیشه حکمم از مرگ آمده .                                                                 
این ورق ناساز بوده با دلم.!

دل که نه!.... 

خاجی سیاه است ...

 می کِشم بر پشت خویش .

تا کجا بردارمش !!! 

تا انتهای کاپوُا ؟؟؟ 

من کجا مصلوب خواهم شد ؟؟؟ 

کجاااا .....؟؟؟؟ 

جاده شد در منتها و من هنوز یک برده ام ... 

برده ای با یک صلیب بر پشت خویش

میروم تا انتهای زندگی .... 

تا یکی میخی زند بر دست من .

تا یکی کوبد مرا با این صلیب در گور خود .

سازد مرا... یک مرده ی در اهتزاز !

تا که مهمانش کند این مغز را بر لاشخور در یک سحرگاه .

چشم من بر یک کلاغ کور اهدا گردد و

مرغی نشیند بر لبم..

تا سفره ای از یک زبان رادر نوردد.

تا مرا ...

پوچم کند ،

شعرم کُشد...

در خون کِشد گل واژه ها را …

تا یکی جانم بگیرد…

…... 

تا یکی حکمم بخواند ... 

حکم مرگم را سراید .

*******

کاپوا جاده ای بود که 15 هزار برده معترض را در سرتاسر طول آن به صلیب کشیده بودند  .