موژان

به سراغ من اگر می آیید .....

موژان

به سراغ من اگر می آیید .....

گردنبند ( داستان کوتاه ) - گی دو موپاسان


 

 این داستان ، اصل داستان زندگی کردن است ! فراتر از یک داستان کوتاه !


و صد البته یک کلاس آموزشی برای  داستان نویسی !


پس حتما بخوانید آن را !


 



 او یکی از آن دخترهای زیبا و دلربایی بود که گه گاه از روی اشتباه سرنوشت، در خانوادة کارمندی به دنیامی‌آیند. نه جهیزی داشت، نه امید رسیدن به ارثیه‌ای و نه وسیله‌ای که برای آن مردی ثروتمند با او آشنا شود، به تفاهم رسد، شیفتة او شود و با او ازدواج کند؛ از این رو تن به ازدواج کارمندی جزء وزارت آموزش و پرورش داد.

لباس ساده می‌پوشید چون پول خرید لباس های گران قیمت را نداشت، اما مثل کسی که موقعیت واقعی خود را نداشت، اما مثل کسی که موقعیت واقعی خود را از دست داده باشد دل گرفته بود، چون پیش خود فکر می‌کرد که زیبایی، ظرافت و دلربایی، در میان زن‌ها، حکم شأن و مقام را دارد و جای خانواده و اصل و نسب را می‌گیرد و ظرافت طبیعی، میل به چیزهای زیبا و ملایمت طبع تنها سلسله مراتبی است که زن های معمولی را در ردیف زن های اسم و و رسم دار جا می‌دهد.

پیوسته رنج می‌برد، چون احساس می‌کرد که برای این آفریده شده که از همة نعمت ها و چیزهای تجملی بهره مند شود. از فقر خانة خود، از ظاهر زشتی پرده‌ها در رنج بود. و کلافه‌اش می‌کرد. وقتی چشمش به قیافة آن دهاتی سلتی Celti حقیری می‌افتاد که کارهای سادة خانه‌اش را انجام می‌داد، دچار پشیمانی و نومیدی می‌شد و افکار پریشانی به ذهنش راه پیدا می‌کرد. در خیال، به پیش – اتاق های آرام با پرده های نقش دار شرقی فکر می‌کرد که از نور چلچراغ های برنزی بلند روشن می‌شوند و در آن دو نوکر تنومند با شلوار کوتاه روی مبل های بزرگ لم می‌دهند و، به انتظار صدور فرمان، در گرمای سنگین بخاری داغ چرت می‌زنند. به سالن‌های بزرگی که با پرده های ابریشمی قدیمی آراسته شده فکر می‌کرد، به مبل و اثاثی که جواهرات قیمتی آن‌ها را تزئین کرده و به اتاق‌های خلوت پر زرق و برق و معطری که خانم خانه در ساعت پنج خلوت بعدازظهر، در آنها، کنار دوستان صمیمی و مردهای مشهور و ایده آل لم می‌دهد و گپ می‌زند، مردهایی که همة زن ها حسرت شان را می‌خورند و جلب نظرشان آرزوی آن‌هاست.

                         

                                                      ادامه مطلب را بزنید 

ادامه مطلب ...

خدا حافظ... گابریل گارسیا مارکز


 

خدا حافظ گابریل گارسیا مارکز .... یک فایل زیبای پاور پوینت است بر


 اساس  نوشته های این بزرگمرد که  زندگی را از منظری  زیباتر و با


 شکوهتر می بیند ....

 

 

 خداحافظی یک نابغه 

 


این فایل را به شکل عکسهای مجزا تقدیم می کنم .


ادامه مطلب را بزنید .

ادامه مطلب ...

زخم و مرگ: فدریکو گارسیا لورکا


فدریکو گارسیا لورکا
 
 شاعر خون اسپانیا...
 
زخمی که هنوز خون‌چکان است!
 
فدریکو گارسیا لورکا مشهورترین شاعرِ اسپانیاست، و این شهرت فراهم‌آمده‌ی نه تنها
 
شعر، که زندگی او نیز هست که خود پرشورترین شعرها بود. کوتاه و سرشار.
 
برادرش نوشته است « فدریکو در زندگی و در نوشته‌هایش تنها آن‌گاه به‌راستی زنده
 
بود که می‌خندید یا می‌گریست. او در لحظه‌های بسیار خوش یا ناخوش، زندگی راستینش
 
را نشان می‌داد. » درسال 1899 در «  فونته‌وا کروس »، غرناطه، به دنیا آمد.
 
نخستین کتاب شعرش دفتر شعرها در سال 1921 منتشر شد اما کتاب بعدی‌اش سرودها
 
( 1927 ) حتا پیش از انتشار تأثیر خود را در شعر شاعران عرفان آشکار کرده بود.
 
در 1929 به نیویورک آمد اما یک سال بعد به اسپانیا باز گشت و رو به تئاتر آورد.
 
عروسی خون، یرما خانه‌ی برنارد آلبا  حاصل این ایام از زندگی اوست.لورکا در
 
این سال‌ها کم‌تر شعر می سرود. مهم‌ترین شعر پیش از مرگ او « مرثیه برای
 
ایگناسیو سانچز مخیاس » دوست گاوبازش، نام دارد که زیباترین شعر معاصر
 
اسپانیاست. شعری ‌است در چهار بخش و با چهار وزن و سرانجام اعلام پیروزی
 
مرگ...این شعر را که در رثاء دوست‌اش ساخته است به‌راستی نمایش‌گر و شایسته‌ی
 
زندگی خود اوست. در ژوئیه‌ی 1939 در نخستین روزهای جنگ داخلی اسپانیا،
 
فاشیست‌های اسپانیا او را تیرباران کرده و آن ‌گاه  در خندقی ناشناس به خاک سپردند.
 
لورکا سال‌ها پیش در خطابه ‌یی گفته بود: « اسپانیا سرزمین مرگ بوده است. ملت
 
من پیوسته آماجگاه مرگ است. در این‌جا هرآن‌کس که می‌میرد، زنده‌تر از هنگامه‌ یی‌
 
است که روزگار می‌گذراند.
 
دیده‌ام که مرا کشته‌اند،
 
   کافه‌ها را، کلیساها را، گورستان‌ها را کاویده‌اند،
 
                                 گنجه‌ها، قفسه‌ها را گشودند،
 
                 به اسکلت‌ها دستبرد زدند و دندان‌های طلا را ربودند
 
                                        با این همه مرا نیافتند،
 
                                        بر من دست یافتند؟
 
                                        نه، هرگز. 
 
                       
                         مرثیه در مرگ ایگناسیو سانچز مخیاس
 
Ignacio Sanchez Mejias
 
 زخم و مرگ
 
در ساعت پنج عصر.
 
درست ساعت پنج عصر بود.
 
پسری پارچه‌ی سفید را آورد
 
                    در ساعت پنج عصر
 
سبدی آهک، از پیش آماده
 
                     در ساعت پنج عصر
 
باقی همه مرگ بود و تنها مرگ
 
                      در ساعت پنج عصر
 
باد با خود برد تکه‌های پنبه را هر سوی
 
                     در ساعت پنج عصر
 
و زنگار، بذرِ نیکل و بذرِ بلور افشاند
 
                    در ساعت پنج عصر .
 
اینک ستیزِ یوز و کبوتر
 
                    در ساعت پنج عصر .
 
رانی با شاخی مصیبت‌بار
 
                    در ساعت پنج عصر .
 
ناقوس‌های دود و زرنیخ
 
                    در ساعت پنج عصر .
 
کرنای سوگ و نوحه را آغاز کردند
 
                    در ساعت پنج عصر 
 
در هر کنار کوچه، دسته‌های خاموشی
 
                    در ساعت پنج عصر .
 
و گاو نر، تنها دلِ برپای مانده
 
                    در ساعت پنج عصر .
 
چون برف خوی کرد و عرق بر تن نشستن
 
                   در ساعت پنج عصر .
 
چون یُد فروپوشید یکسر سطح میدان را
 
                    در ساعت پنج عصر .
 
مرگ در زخم‌های گرم بیضه کرد
 
                    در ساعت پنج عصر .
 
بی‌هیچ بیش و کم در ساعت پنج عصر.
 
تابوت چرخداری در حُکمِ بسترش
 
                    در ساعت پنج عصر .
 
نِی‌ها و استخوان‌ها در گوشش می‌نوازند
 
                    در ساعت پنج عصر .
 
تازه گاوِ نر به سویش نعره برمی‌داشت
 
                    در ساعت پنج عصر .
 
که اتاق از احتضار مرگ چون رنگین‌کمانی بود
 
                    در ساعت پنج عصر .
 
قانقارایا می‌رسید از دور
 
                    در ساعت پنج عصر .
 
بوقِ زنبق در کشاله‌ی سبزِ ران
 
                    در ساعت پنج عصر .
 
زخم‌ها می‌سوخت چون خورشید
 
                    در ساعت پنج عصر .
 
و در هم خُرد کرد انبوهیِ مردم دریچه‌ها و درها را
 
                     در ساعت پنج عصر .
 
در ساعت پنج عصر .
 
آی، چه موحش پنج عصری بود !
 
ساعت پنج بود بر تمامی ساعت‌ها !
 
ساعت پنج بود در تاریکی شامگاه !
 
      
 
گوینده : احمد شاملو          
 
 کلیپ  تصویری و زیبای این شعر در فرمتflv ازآدرس زیر قابل دانلود است  :  
 
http://www.4shared.com/video/j4RGSD7q/__--__.html
 
  

باربارا .. ژاک پری فر ..و احمد رضا احمدی


 

 

شعری از ژاک پری فر
Jaques Prévert

 

ژاک پری فر ، در سال 1900 درحومۀ شهر پاریس تولد شد. شعرهایش از طرز کلاسیک شعری

بیرون است.او با واژه ها بازی میکند، و روح وتاب دیگری به آنها میدهد. شعر هایش زیادتر با

ساده گی طنز آمیز، حساسیت روح خواننده را بر می انگیزانند. مجموعه های شعری زیادی از او

به نشر رسیده اند. شعر"باربارا " که در پایان میاید ، در نکوهش جنگ سروده شده است.

Barbara

 

به یاد آور باربارا

آن روز را که یکریز بر برست باران می‌ریخت

و تو می‌رفتی

خندان شکوفان شادان

سراپا خیس

زیر باران

به یاد آور باربارا

یکریز بر شهر برست باران می‌ریخت

و من در کوچه سیام

از کنارت گذشتم

تو خندیدی

من هم خندیدم

به یاد آور باربارا

توئی که نمی‌شناختمت

توئی که نمی‌شناختمی

به یاد آور باربارا

آن روز را هر چه بود به یاد آور

از یاد نبر مردی را که زیر سردری پناه می‌جست

و نامت را صدا می‌کرد

باربارا

و تو زیر باران به سویش دویدی

سراپا خیس شکوفان شادان

و در آغوشش خزیدی

همین را به یاد آور باربارا.

از من نرنج اگر تو صدایت می‌کنم

من هر کس را که دوست دارم تو صدا می‌کنم

حتی اگر فقط یک بار دیده باشم‌ اش

من همه کسانی که همدیگر را دوست دارند تو صدا می‌کنم

حتی اگر نشناسم‌شان

به یاد آور باربارا

از یاد نبر

این باران هوشیار خوشبخت را

بر چهره خوش‌بخت تو

بر این شهر خوش‌بخت

این باران بر دریا

بر زرادخانه

بر کشتی کنار جزیره اوئه‌سان

آه باربارا

چه نکبتی‌ست جنگ

و حالا چه بر سر تو آمده

زیر این بارانِ آهنْ آتشْ فولادْ خونْ

و آن که تو را در آغوش می‌فشرده

عاشقانه

آیا مرده مفقود شده یا هنوز زنده است

آه باربارا

یکریز بر برست باران می‌ریزد

هم‌چون گذشته‌ها

اما نه، دیگر چون گذشته نیست

همه چیز ویران شده

این باران ماتم وحشت و اندوه است

حتی رگبارِ توفانِ آهنْ فولادْ خونْ هم نیست

فقط ابرهایی هستند که

می‌غرند

مثل سگ‌ها

سگ‌هایی که در سیلاب شهر برست گم می‌شوند

و می‌روند و در دوردست می‌پوسند

در دوردست دور، خیلی دورتر از برست

شهری که هیچ از آن به جا نماده است.

 

 

گوینده : احمدرضا احمدی

ترجمه شعر متن: مریم رئیس‌دانا

****

تفاوت اندک بین متن شعر و فایل صوتی ناشی از ترجمه های متفاوت انتخاب شده ازمنابع مختلف است.

تنهایی

پیش از آنکه به تنهایی خود پناه برم

از دیگران شکوه آواز می کنم

فریاد می کشم که ترکم گفتند!

چرا از خود نمی پرسم:

کسی را دارم

که احساسم را

اندیشه و رویایم را

زندگی ام را با او قسمت کنم؟

آغاز جدا سری شاید از دیگران نبود


مارگوت بیگل