مرگ شعرم

1390/6/20

امیرخیزی

دلنوشته : 14

مرگ شعرم

در سکوت...

می خوانم همه ی ماتِ نگاهِ بیگناهت را

و آه ، آه ...

بر سیاهی ِ شب می افکنم همه سکوت تو را

تا رنگ گیرد ...

سیاهی از پس رویا ..

کو مرا به دام افکند .

دام ِ آن نگاهی که ، در دلم چو طوفانی

از خودم رها گرداند .

از خودم به تو آویخت .

از خودم به چشم تو ...

چون سفر به رختخوابم

از پس یکی تبعید .

***

نرم نرم میپاشم واژگان شعرم را

در ترنم اشکم ...

در نهایتِ راهی ، کو نفس به خاک افتد.

چون شقایقی در خون ...

از پسِ تگرگِ مرگ .

چون شرار رگهایم

درتسلط خنجر.

***

رنگ رنگ میگریم...

همه سرخی رگانم را

تا سپیده دم ...

ایمان بیاورد بر ولادت یک نور...

در هم آغوشی من با ...

استقامت ِ فریاد!

***

..............

بر جای جای این شب تار...

همچو پوست یک شب تاب ،

برگ برگ ِ شعرم را...

از دیده ام رها کرده

بر ستارگان خموشِ کنج ِ کویر

وه...

چه غمگنانه میپوشم ؟؟

.... چه اندُهانه میبخشم ؟!!!