منِ مرده

  5/23 و 1390/6/2 

  امیرخیزی

  دفتر : دلنوشته های خاموش

  ردیف: 11

  نام تو

  صدای تو...

  صدای عشق..

  صدای ریزش ناودان است در رویای کویر.

  صدای نوری...

   که کرم شبتاب برسینه ی شب روانه میکند .

  صدای شکافتن تیغ ا ست به هنگام سزارین آفتاب .

  صدای تو ..

   نوایی ست که مرا میخواند ..

  در اشتیاق وصال .

  در هم آغوشی سپیده با گنجشک .

  در ستایش یک چشم .

  در تراویدن شبنم .

  و صدای من ..

  آه که ...

  صدای من دل انگیزترین آواهاست ،

  آنگاه که فقط نام تو را ...

  بر  دشت ..

  بر رود ..

  بر  بلندای خطوط یک  خواب ..

  بر حاشیه ی خط افق در دریا...

  بر بازترین وسعت شب ...

  رو به گوش یکی پروانه ...

  آرام و لطیف...

  نرمتر از تن صبح

  فریاد کند .