شرم و شعر

1390/5/9

امیرخیزی

دلنوشته های خاموش

ردیف :4

شرم و شعر

سپیده دمان

        که خروس...

             سومین پتکش را بر سرم  کوبید*

جِتسیمانی 

         عرق شرمگینش را بر برگ زیتون قطره میکرد.

و من ِ عطشناک

 

در سرایش اندوهگین شعرم

            قطره اشکی را...

              شبنم شرم آلود یک نگاه...

                           بر قلم  می آلودم  .

سپیده دمان

 که زنجره فریاد میزد:

      "آآ...ی ی.. خورشید !

                        ستاره ی عشق  من مرد و با سیاهی رفت .."

من خموش و خواب آلود..

بی خبر ز مرگ ستاره ی او  ..

دستهایم را ...

         در نهر بینوازش اشک

             در فراق یار ...  می شستم . 

****

من ...

همیشه چون کوهی..

    خارج از دلم ..

              بودم  .

من ...

  

همیشه چون موجی...

     خارج از دلم ..

               مردم .

=========

* شام آخردر باغ جِتسیمانی مسیح با حواریون عهد می بست . پطرس گفت که

هرگز از او جدا نخواهد شد .مسیح گفت : تا خروس سه بار بخواند تو ای پطرس !

مرا سه بار انکار خواهی کرد .... پطرس بعد از دستگیری  مسیح فرارکرد و تا

صبحدم و سومین آواز خروس .. سه بار در برابر این پرسش سربازان  که آیا از 

حواریون است .. مسیح را انکار کرد !