آغاز

  1390/8/28

 امیرخیزی

 عشق موهوم : 4

 آغاز

 تو خبر داری از این فاجعه ...

 از مرگ دلم !

 ریشه ی رویش این خاطره ها ،

 چشم تو بود !

 چشم تو ...

 شیشه ای بود به نرمی هوا...

 من در آن زندانی !

 چشم تو ....

 چشمه ی صدها احساس ،

 مثل  یک وسوسه  در نیمه شب تابستان ...

 -         که  به یاد آر ...

     فرو  مرد دلم در دل تو ...

         که فرو خفت لبم بر لب تو  –

 مثل آواز غم زنجره در گوش نسیم،

 مثل رنگ پر پروانه که آمیخت

 به رنگ شعله ...

 و به رقصش جان داد !

 مثل زنبق ...

 که به آواز وزغ ،

 اسکان داد .

 مثل اشکی ...

 که در شوق وصال خورشید ،

 همه از بالم ریخت ،

 تا کند بیدار ...

 دریای  گناهی

 که دهانش را...

 تنها به شکار دل من باز نمود .*

 مثل یک خیره نگاه تو

 به شعر ترِ من !

  ***

 اینک ای  ... عشق من !

 آکنده ترین رویش خاک !

 نفسی بر لب خاموش من از باد رهایی

 که نهان است به گیسوی سیاه شب بی ماه دلت ...

 اهدا کن !

 نفسی بر لب خاموش من آر !

 نفسی بر لبم آر !

 تا به سوی تو زنم بال دگر !

  .....

 چه شکوهی ....

 از این  آغاز دگر  !

               ******************************
* ایکاروس بالهایی از موم ساخت و پرواز آغاز کرد برای رسیدن به معشوقه اش ، خورشید . بالهای موم وی تاب مقاومت در برابر حرارت خورشید را نداشتند . بالها قطره قطره ذوب  می شد . دریا دهان ِ گسترده و کف آلودش را برای ربودن ایکاروس باز کرد . ایکاروس تنها به اندازه ی دراز کردن یک دست با خورشید فاصله داشت. ولی سقوط آغاز شده بود.دریا او را از آسمان ربود و بلعید و بعد پیکر بی جانش را در تلاطم امواج به رقص خورشید در آورد ، تا سرانجام صخره ای پناهش داد و صخره حرمت یافت از حضور عاشق ، و از آن پس این دریا به نام او« ایکاریا » نامیده ‌شد. اما بازهم  جانی دوباره ، از دم خورشید..... و آغازی دوباره برای بال کشیدن به سویش.... !

در مورد داستان ایکاروس رجوع شود به : 

 http://mujan.blogsky.com/1390/06/05/post-9/