موژان

به سراغ من اگر می آیید .....

موژان

به سراغ من اگر می آیید .....

مادر

بچه که هستی عشقت مادر است . روح مجسم تو مادر است . بزرگ که میشوی ...غمخوارت مادراست .همرازت مادر است و پیرکه میشوی ... حسرتت مادراست. غایبت مادر است .

عشق به مادر یک شعار نیست . انعکاس حقیقتی ست که در تپش قلب مادر، آنگاه که خون مشترکی را در رگهایت داری ، از رَحِمَش آغاز و تو را تا ابد همراهی میکند .

عشق مادر به تو نیز یک شعار نیست . در انعکاس درد مشترکیست که او در جانش احساس میکند زمانی که تو دردی را در جسمت لمس کنی .

****

زمانی را به یاد می آورم که مادرم روبرویم نشسته بود و میخواست مرا ببوسدولی نشد و من لبهایی خشک را درتپش حسرتش دیدم . وآنگاه برگشتم ودورشدم وفریاد بر کشیدم

مخاطبم مادر !

کاش خاک خود درک میکرد

راز آن لب لرزان را

که در انتظار بوسه ای پژمرد .....

در نزدیکترین هجران .

خطابه ی مادرنخستین دفترشعرم بود که سوخت ومن تنها همین چندجمله را نجاتش دادم

****

برای مادر چه میشود نوشت ؟؟؟

برایش چه میتوانم گفت در نخستین سالگرد مرگش ؟؟

بر او چه میتوان سرود در روزی که نیست ؟؟؟

کدامین واژه را توان آن است که برحسرت نبودن احساسی لب بگشاید که درهنگامه ی بودنش تنها وجودش را لمس میکنیم و بر نبودش خلائی بیکران برماگشوده میشود ؟؟

واژگان حقیرند دربرابرکسی که بیدریغ عشق ورزید.آری چه بیدریغ جانش را ذره ذره برموجودیت فرزندانش خلاصه نمود وروحش را قطره قطره برلبریزی جسم آنان بخشید.

****

یک سال پیش مادر در تهران مریض شد . پایش ورم کرد و از بیم آمبولی ریه در بیمارستانی خصوصی بستری شد . حال عمومیش خوب بود و فقط پایی داشت متورم ولی در ICUبستری شد . اما فردا زمان ملاقات ... مادر در کما بود . گفتند آمبولی ریه کرده . حالش بسیار بد شده بود و مدتی بعد به تبریز منتقل کردیم . بعد از آزمایش گفته شد که اصلا آمبولی در کار نبوده !!!! و پس چند روز بستری در ICU مرخص شد و فردا صبح در خانه مرد .

این جمله ی انتهایی فیلم مادر علی حاتمی فراموش نشدنیست :

مادر مرد .... از بس که جان ندارد .